Afgelopen week was ik dat ene schaapje.
Dat ene eigenwijze schaapje van de kudde van honderd. Dat verloren, verdwaalde en misleide schaap.
Het schaap dat de kudde verliet. Het schaap dat stilletjes en ongezien er tussenuit kneep. Niemand die het in de gaten had. Inclusief ikzelf niet.
Noem het een slechte dag,
een blue Monday,
de overgelopen emmer.
Je kent het wel.
Hoe het ook zij, blijkbaar ben ik er tussenuit geglipt. Want op de plek waar ik nu beland ben, schijnt de zon niet. Hier is die groene weide een dorre en kale vlakte. Hier is het gras verdord en ben ik overgeleverd aan het gevaar waar ik me bij mijn Herder geen zorgen over hoefde te maken. Het dal vol schaduw van de dood.
Zoals een schaap heb ik gedwaald in’t rond.
‘help me…’
Blaatte ik zachtjes
‘Help me!’
‘Alstublieft…’
De Herder zocht. Hij liet de 99 achter om mij te zoeken.
Godzijdank is de Herder gaan zoeken.
Zoekend naar wat verloren was.
Zoekend naar mij.
De Herder vond mij.
Gehavend, angstig en verward.
Hij nam mij in Zijn armen.
‘blijf toch bij Mij.’
Blijf toch bij Mij.
Oh, the overwhelming, never-ending
Reckless love of God
Oh, it chases me down
Fights 'til I'm found
Leaves the ninety-nine
I couldn't earn it and I don't deserve it
Still, You give yourself away
Oh, the overwhelming, never-ending
Reckless love of God.
Reactie plaatsen
Reacties