Het is vrijdagochtend half 10. Ik zit bij mijn moeder thuis aan de keukentafel met mijn dampende kop koffie tussen mijn handen geklemd. Buiten is het koud. Zeker met een echte Katwijkse zeewind. Ik zit wat onrustig op mijn stoel.
´Mam, ik ga naar de begraafplaats´.
Het, voor mij, hoge woord is eruit. Want aan de ene kant wil ik er heen. Moet ik er heen. Maar aan de andere kant zie ik er tegenop.
Het is nu een half jaar geleden. Al een half jaar moet ik haar missen. En oh, wat doe ik dat vreselijk.
Ik pak mezelf dik in en stop nog even een doek in mijn tas om de steen schoon te kunnen maken mocht dat nodig zijn.
Nu een half jaar verder stap ik op de fiets om die gang naar het graf te maken die ik toentertijd niet heb kunnen maken.
Ik kom aan bij de begraafplaats. Het miezert en de wind waait guur om mij heen. Verloren zoek ik mijn weg tussen al die honderden graven. Het geluid van het knisperende grind bij elke stap ik die zet. Het valt me zwaar. En hoe dichter ik bij de steen, hoe zwaarder het wordt. Een eenzame gang naar het graf. Maar laten we eerlijk zijn, die weg is altijd eenzaam. Verdriet en rouw kun je delen. Gelukkig maar. Maar uiteindelijk moeten jouw voeten die gang maken. Uiteindelijk moet jouw hart dit verdriet een plekje gaan geven.
Ik nader het graf waar opa en oma liggen. Lang verkropte emoties krijgen de overhand en ik kan de stilte van de begraafplaats, de oorverdovende stilte van de dood, niet langer verdragen. Ik besluit muziek af te spelen en pak mijn oortjes uit mijn jaszak. Ik zet de playlist aan die ik eindeloos heb gedraaid in mijn kraambed.
Stilletjes staar ik naar de steen. Ik zie hun foto's, hun namen. Eventjes maakt het verdriet ruimte voor een gevoel van trots. 'Klazina'. Haar naam. De naam die ikzelf en mijn dochter mogen dragen. Wat had ik graag gewild dat ze dat nog had mogen horen.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk om hier te staan. Om direct geconfronteerd te worden wat niet meer is en wat nooit meer zal zijn. Door de tranen heen probeer ik omhoog te kijken. Ik zie een zonnestraal die wanhopig de donkere, grijze lucht probeert te doorbreken.
Een nieuw nummer start;
´In de nacht van strijd en zorgen
kijken wij naar U omhoog,
biddend om een nieuwe morgen,
om een toekomst vol van hoop´.
´Ook al zijn er duizend vragen,
al begrijpen wij U niet,
U blijft ons met liefde dragen,
U die alles overziet´.
´U geeft een toekomst vol van hoop;
dat heeft U aan ons beloofd.
Niemand anders, U alleen,
leidt ons door dit leven heen´.
Het lukte de zonnestraal van daarnet niet om door de kille, grijze lucht te breken. Maar hij wist zich wel een weg naar mijn hart te banen. Een onnoemlijke warmte stroomt door mijn ziel. En weetje wat het gekke is? Het gaat gepaard met verdriet. Het stroomt langs elkaar en door elkaar heen. Zo was het vanaf het moment dat ze stierf, zo is het nu een half jaar later en zo zal het altijd zijn. En ineens besef ik het; dit is troost. Dit is Gods troostende hand over mijn leven.
Ik verlaat de begraafplaats. En terwijl ik langs al die honderden graven loop, klinkt het in mijn oren. Het stroomt rechtstreeks naar mijn hart. En ik kan niet anders dan stil te staan, mijn ogen op te heffen en het zachtjes mee te zingen;
´Hef je handen op en kijk omhoog.
Prijs de Heer, aanbidt hem met ontzag,
met een brandend hart vervuld van hoop.
Jezus komt. Er is een nieuwe dag´!
´Heel mijn hart juicht als ik U ontmoet!
Wat een vreugde dat U bij mij blijft, voorgoed.
Dan kniel ik neer, voor U mijn Heer.
Jezus, wacht toch niet langer, kom´.
´Niets is beter dan bij U te zijn.
Wat een vreugde om te leven zonder pijn.
Dan kniel ik neer, voor u mijn Heer
Jezus, wacht toch niet langer, kom´.
Opa en oma mogen bij Jezus zijn. Zij mogen leven in Zijn volmaakte nabijheid.
Uiteindelijk heeft de dood niet het laatste woord. En met die waarheid kan ik, ondanks het gemis, de begraafplaats toch met een glimlach verlaten. Een glimlach die door duizend tranen mag breken.
Reactie plaatsen
Reacties
❤️❤️