Ik en handtassen hebben een beetje een haat-liefde verhouding. Handtassen zijn goud. Totdat ik ze zo vol stouw met zooi dat ik van ellende de tas maar dichtrits en ze vlug in een vergeten hoekje weg moffel. Een soort van ´wat ik niet zie, is er niet´.
Eens in de zoveel tijd verzamel ik dan ook weer de moed om één van mijn handtassen uit te zoeken. Laatst deed ik dat dus weer. Het was een handtas die al langere tijd niet had opengemaakt. En zo vond ik tussen alle verfrommelde snoeppapiertjes en halfvergane paracetamolletjes mijn oude mp3-speler. Een oud apparaatje met in totaal 5 knoppen en een kapot beeldscherm, bijeengehouden door een plakbandje die de batterij op zijn plek moet houden. Ik denk dat deze mp3-speler 10 jaar geleden voor het laatst een liedje heeft mogen afspelen.
Ik werd nieuwsgierig. Zou hij nog werken? Welke muziek staat erop? Wat luisterde ik op die leeftijd ook alweer?
En raad eens? Hij werkte! Op dat moment werd ik weer even terug in de tijd gezogen. Het niet werkende beeldscherm maakte het extra spannend omdat ik daardoor niet wist wat me te wachten stond.
Vlug plug ik mijn oordopjes en druk ik op play knop. De eerste tonen klinken en direct herken ik de melodie. Het eerste nummer dat ik hoorde was van Bon Jovi. Geloof het of niet, maar ik heb Bon Jovi als tiener helemaal grijs gedraaid. (don´t judge)
´Welcome to wherever you are,
This is your life, you made it this far.
Welcome, you gotta believe,
That right here, right now you're exactly where you're supposed to be.´
Welcome to wherever you are...
Grappig hoe ik 10 jaar geleden ditzelfde nummer luisterde in een totaal andere situatie. En als je toen had gezegd dat als ik 10 jaar later ditzelfde nummer zou horen in mijn eigen huis, 7 jaar getrouwd en moeder van 3 prachtige dochters had ik daar smakelijk om gelachen.
Ik dacht toen namelijk ook echt dat mijn situatie zoals die toen was, nooit zo veranderen. Dat ik nooit verder zou komen dan mijn uitzichtloze depressieve gemoedstoestand. Je kan je misschien wel voorstellen hoe dankbaar ik ben dat dit niet het geval is.
´When you wanna give up, and your heart's about to break
Remember that you're perfect, God makes no mistakes´.
Perfect ben ik absoluut niet, maar dat God geen fouten maakt kan ik absoluut met ja en amen beamen. Ja, ook op die momenten dat alles in mijn leven op één grote fout leek.
De batterij van mijn mp3-speler begint tegen te sputteren en ik besluit daarom nog één nummer te draaien. Toevallig weer één van Bon Jovi. ´One step closer´ heet dit nummer.
´Now I'm one step closer
With my arms open wide here
I'm one step closer
And I'm willing to try´
Ik moet ervan glimlachen.
Ja, ik ben weer een stap verder.
Misschien zelfs wel een hele sprong.
Liefs,
Alina
Reactie plaatsen
Reacties