‘Uw ogen hebben mijn ongevormd begin gezien,
en zij allen werden in Uw boek beschreven,
de dagen dat zij gevormd werden,
toen er nog niet één van hen bestond.’
-Psalm 139: 16-
Deze tekst heeft mij de afgelopen tijd niet losgelaten. ‘En zij allen werden in Uw boek beschreven.’
Ook mijn leven staat beschreven in Zijn boek. In gedachten zie ik dat boek voor me. Het boek van mijn leven vanaf het allerprilste begin. Een nog onvoltooid boek.
‘Ú hebt mijn omzwervingen geteld;
doe mijn tranen in Uw kruik.
Staan zij niet in Uw register?’
-Psalm 56: 9-
Een boek waarin mijn dagen staan geschreven. In gedachten lees ik die pagina’s. Mijn kinderjaren. Vol onschuld en mooie herinneringen. Ik lees over de dagen wanneer we tot s’avonds laat met elkaar op het strand zaten. De logeerpartijtjes met mijn vriendin. Of de keren dat ik stiekem snoepjes naar boven meesmokkelde om ze vervolgens in bed op te eten. Misschien was die tijd dan toch minder onschuldig dan ik in eerste instantie dacht.
En toch benijd ik die onbezonnen kinderjaren. Want waar deze pagina’s over het algemeen wit zijn met hier en daar een zwarte bladzijden. Weet ik dat naarmate ik dit boek verder doorblader, ik straks terecht ga komen in een plotselinge omschakeling van witte pagina’s die steeds donkerder zullen kleuren. Inktzwarte bladzijden waar naar mijn gevoel geen einde aan kwam. Bladzijden die ik het liefst uit het boek wil scheuren.
In die jaren heb ik zelf ook veel opgeschreven. Dagboeken vol. Wat ik daarin lees, breekt mijn hart.
woensdag 11-05-11
Weer een dag voorbij. En weer is er niets veranderd. Alleen dat het nu nog slechter gaat. Ik ben zo moe van dit leven. Kwam er maar een einde aan. Maar ik dit durf dit niet aan God te vragen. Ik voel me zo ontzettend eenzaam. Ik kan dit niet aan. Net las ik in de Bijbel: ‘Gij zult leven en niet wegkwijnen.’ Ik wil niet wegkwijnen. Maar ik wil ook niet leven.
zaterdag 07-05-11
Alles ging mis vandaag. Ik haat mezelf. Al het verdriet dat ik mensen aandoe. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om nu op te schrijven wat er negatief was vandaag. Alles was negatief. Ik ben moe van de onrust in mijn hoofd, moe van mijn tranen. Moe van dit verschrikkelijke leven
Hoewel deze bladzijden mij pijn doen, maken ze wel onderdeel uit van Gods plan met mijn leven. Ook de tranen van die bladzijden worden bewaard. En in verhouding wegen die zwarte bladzijden niet op tegen alle andere bladzijden. Pagina’s vol geschreven met ontelbaar veel zegeningen. De ontelbaar veel keren dat Hij mijn zonden vergaf, dat Hij naar mij omkeek, mij redde uit de duisternis. Want zoals het toen was, is het nu niet meer. En dan valt Zijn licht ook op die inktzwarte pagina’s. Want ook toen was Hij erbij. Al die dagen en nachten dat ik het donker onder mijn dekens huilend lag weggescholen, was Hij daar ook. Al heb ik dat misschien niet eens altijd gezien. En nog steeds zal Hij er zijn wanneer de bladzijden van mijn toekomst weer donker dreigen te worden. En laten we eerlijk zijn. Dit zal ongetwijfeld gebeuren. Maar wat is het een troost dat dit geen toeval, noodlot of wat men tegenwoordig ook zegt, is. Mijn leven is van eeuwigheid af bepaald. Mijn leven is in de Hand van een almachtig Auteur. De Auteur van mijn leven. De Auteur van jouw leven. En aan dit boek zal geen einde komen, want dit boek zal tot in eeuwigheid doorklinken. Tot eer van Zijn grote Naam.
Liefs,
Alina
Reactie plaatsen
Reacties