Mama is moe

‘Nu even niet lieverd, mama is moe’

Ik hoor het mezelf weer zeggen. Net iets vaker dan me lief is.

Teleurgesteld gaat ze verder met spelen.

En ik? De tranen branden in mijn ogen terwijl ik uitgeput op de bank lig.

Waarom ben ik zo moe? Ik heb amper wat gedaan...

Ik ben 24. In de bloei van mijn leven zou je wel kunnen zeggen. Maar waarom lukt het me dan niet?

Een paar jaar geleden kreeg ik, na jarenlang tobben met vermoeidheid, de diagnose CVS. Een chronische vermoeidheidsziekte. Mijn hersenen geven constant een seintje dat ik moe ben met nauwelijks of geen herstel door slaap, rust of verzorging. Ik begin de dag al met een lege batterij

Toen ik hoorde dat het al die tijd CVS is geweest, was ik aan de ene kant opgelucht en aan de andere kant ontzettend verdrietig. Opgelucht omdat er eindelijk een diagnose was. Nooit kwam er iets uit de onderzoeken en dat zorgde er voor dat ik ontzettend aan mezelf ging twijfelen. Stelde ik me dan gewoon aan? Zat het dan allemaal tussen mijn oren?

Eindelijk voelde ik me serieus genomen, maar het feit dat het chronisch was en er geen behandeling is om CVS te genezen, maakte mij ontzettend verdrietig. Verdrietig omdat dit mij zo ontzettend belemmerd in het zorgen voor mijn gezin. Vaak ben ik te moe om van alles te ondernemen met mijn dochters. Vaak moet ik mijn oudste dochter teleurstellen omdat het me gewoon niet lukt.

2 jaar geleden werd het zo erg dat ik mij uiteindelijk heb aangemeld bij een revalidatiecentrum. Dit revalidatie centrum had een speciaal programma om te leren omgaan met CVS. 3 keer per week voor 4 maanden lang ben ik daar geweest om zowel fysiek als mentaal mijn grenzen te leren vinden en die te bewaken. Ook balans vinden tussen inspanning en ontspanning was een belangrijk onderdeel van het programma. Deze periode was erg zwaar, maar heeft me ook ontzettend geholpen. Ik kon beter voor mijn gezin zorgen en mijn dochter had haar moeder terug.

Nog steeds zijn er dagen dat het niet gaat. Dagen dat zorgen voor mijn kinderen zo ontzettend moeizaam gaat. Maar tegelijkertijd houdt dit mij wel op de been. Ze rekenen op mij. Ze hebben mij nodig. Dat helpt.

En Weer komt er een stukje ‘leren accepteren’ om de hoek kijken. Maar er zit bij mij zo veel frustratie en Accepteren dat ik nu eenmaal minder energie heb, vind ik ontzettend moeilijk. Maar me constant blijven verzetten kost veel energie. Energie die ik daar niet voor over heb.

Mama is zo moe.

Zo ontzettend moe.

Moe...

‘Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.’ Mattheüs 11:28

‘Wie vermoeid is, geef Ik kracht, wie verzwakt is, maak Ik sterk.’ Jeremia 31: 25

Hoe meer ik de Bijbel lees, hoe meer ik erachter kom dat de Bijbel een boek is voor vermoeide, belaste mensen. Voor mensen zoals jij en ik. Mensen die zo vreselijk moe zijn. Mét of zonder CVS.

Ik verlang zo naar die rust. Die rust die alleen te vinden is bij Hem. Hij die onze lasten kent. Onze lasten draagt.

‘O, God, geef mij Rust en kracht om voor mijn gezin te zorgen ondanks die lege batterij.’

‘Mama is moe.’

‘Maar mama zal haar lege batterij bij de Heere God brengen, zodat Hij die weer kan opladen.’

Liefs,

Alina