Antidepressiva

Antidepressiva.

Misschien slik jij het ook wel. Het zou zomaar kunnen, want ik las dat ruim een miljoen mensen in Nederland een antidepressivum slikken.

Ik slik er sinds kort ook één. Nou ja, dat moet ik anders zeggen; ik slik er sinds kort één die werkt. Wat een vreselijke zoektocht is dat geweest.

Op mijn 17e begon ik voor het eerst met het slikken van antidepressiva. De depressie duurde al zo lang en kwam telkens weer terug. Misschien toch maar medicijnen proberen? Ik weet nog dat het mij veel moeite kostte om de eerste capsule in te nemen. Het voelde als falen. Lang heb ik het overigens niet geslikt. Ik moest per direct stoppen toen bleek dat ik zwanger was van Louise.

Ik ben na de zwangerschap ook niet verder gegaan met slikken. Het ging eigenlijk wel goed. Misschien had ik het dan toch niet nodig!

Maar helaas ging het weer mis en werd mij door een psychiater aangeraden om toch weer medicatie te gaan gebruiken. De periode die volgde was ontzettend naar. Er zijn veel soorten medicatie en van te voren kan niet worden gezegd welke het beste bij je past. Bestond er maar een soort test waarbij ze gelijk kunnen zien welk ‘stofje’ ik precies mis! Ik heb dit ontzettend vaak gedacht, maar helaas zat er niets anders op dan uitproberen en afwachten.

Ik begon met een nieuw soort antidepressiva. De psychiater had er wel een goed gevoel bij. Niets bleek minder waar, want na een vreselijke tijd van bijwerkingen, viel het resultaat erg tegen. Opbouwen, afwachten, afbouwen. Dit tot 4 keer toe en dat binnen een jaar. Echt vreselijk.

Ik wist op een gegeven moment niet meer welke klachten van de depressie waren en wat nu door de medicatie kwam. Ik wist niet eens meer wie ik zelf was. Ik was er zo ontzettend klaar mee! Ik heb toen aangegeven dat ik geen medicatie meer wilde slikken. En in de jaren daarna heb ik dat ook niet meer gedaan.

Tot na de zwangerschap van Sarah. Ik had tijdens de zwangerschap al veel last van depressieve gevoelens en dat werd na de bevalling alleen maar erger. En opnieuw kwam die vraag:

Wat als er nu toch een medicijn is wat werkt?

Een medicijn wat het allemaal net wat dragelijker maakt?

Ben ik het mijn gezin niet verschuldigd om het op z’n minst nog een kans te geven?Ben ik het mijzelf niet verschuldigd?

Of moet ik wachten?

Wachten tot God alles goed maakt?

Dat had Hij immers aan mij beloofd.

Hij zou het toch doen?

Een paar dagen later tijdens de kerkdienst op zondagochtend ging een gedeelte van de preek over medicijnen en dat God ze tot onze beschikking stelt.

Bam

Alsof God zei: ‘Hier is je antwoord.’

Niet lang daarna ben ik begonnen met een antidepressiva. Één die ik nog niet eerder had geprobeerd. De eerste weken waren erg zwaar. Maar tot mijn grote verbazing merkte ik daadwerkelijk verbetering!