‘Ongewenst’ zwanger

Verschrikt kijk ik naar de zwangerschapstest in mijn handen. ‘Positief’ De moed zakt me in de schoenen en daarmee ook mijn toekomstbeeld. Ik ben net 18 en zou na de zomervakantie gaan studeren in Leiden. Ik wist dat dat waarschijnlijk niet meer zou gebeuren.

Ik bel gelijk Dan. Op dat moment was ik op vakantie met vriendinnen van de middelbare school. Hij was met zijn moeder op de open dag van de Hogeschool Rotterdam.

Nadat het hoge woord eruit is kunnen we alleen maar stil zijn. Wat nu?
We moesten het natuurlijk eerst aan onze ouders vertellen.

Ik denk nog steeds liever niet terug aan dat moment, want oh wat was dat ontzettend moeilijk! Één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Want hoe moest ik dat in vredesnaam gaan vertellen? Wetend dat ik hen pijn zou doen. Maar op het moment dat ik het hen vertelde, pakte mijn moeder mijn hand vast en wist ik dat ze er voor mij zouden zijn. En ook toen ik voor het eerst mijn schoonouders zag na het nieuws, kreeg ik gelijk een knuffel. Onze ouders zouden ons niet in de steek laten.

Er moest een hoop besloten en geregeld worden. Dat we wilden trouwen wisten we al vrij snel en onze ouders stonden daarin achter ons. Maar waar konden we op zo’n korte termijn gaan wonen?

In de weken daarna was alles zo onzeker. Ik was erg misselijk van de zwangerschap en de stress. En vaak greep de angst mij naar de keel. Angst en onzekerheid over onze toekomst. Maar vooral heel bang dat dit kindje vreselijk te kort zou worden gedaan.

Wel hadden we gelijk tegen elkaar gezegd dat dit kindje NOOIT het gevoel zou mogen krijgen dat ze niet gewenst was. Het was niet de schuld van dit kindje en we zouden onvoorwaardelijk van dit kindje houden.

Naast al die angst had ik ook veel angst voor het oordeel van andere mensen. Terwijl dat één van de laatste dingen zou moeten zijn waar ik mij druk om zou moeten maken. Maar dit drukte zo vreselijk zwaar op mij. Na een tijdje kon ik dit gelukkig wel loslaten. Ook wel een beetje omdat ik er nauwelijks tijd voor had.

Druk bezig het regelen van een bruiloft was het gelukt om voor ons een huis te vinden. Wonderlijk hoe alles liep. Kwam alles dan toch goed?

Onze bruiloft kwam steeds dichterbij en ik was erg bang dat ik niet zou kunnen genieten van onze bruiloft. Bang dat er een donkere wolk boven deze dag zou hangen. Maar dit was zeker niet het geval. Het was een juist prachtige dag!

Ook de zwangerschap liep verder goed. Ik was niet meer misselijk en we waren druk bezig met de voorbereidingen op de komst van de kleine.

Op 8 februari was ze daar dan. Onze lieve, mooie dochter Louise. Wat was ze welkom!
Ze bleek ook nog eens een hele makkelijke baby die na 6 weken al doorsliep en bijna nooit huilde.

Als ik nu terug kijk zie ik zegening op zegening. Maar het heeft me wel ontzettend getekend. Nog steeds zeg ik niet graag dat ik zo jong al zwanger was. En zelfs met de aankondiging van ons tweede kindje was ik bang dat mensen het niet leuk zouden vinden. Dat iedereen zo enthousiast reageerde was voor mij een hele opluchting. Zo kan het dus ook!

Wat ben ik dankbaar voor de manier waarop alles uiteindelijk is gegaan. Onze ouders, familie, vrienden hebben ons niet in de steek gelaten. Maar ook God is er al die tijd geweest. We wonen nu in een mooi huis, we zijn nog steeds hartstikke gek op elkaar. Dan heeft zij studie afgerond en heeft een baan bij Stichting Ontmoeting in Rotterdam. We hebben ontzettend veel lieve familie en vrienden. We komen niets tekort.

Louise is nu alweer 5 jaar en moeder zijn van haar en Sarah is zo ontzettend geweldig! Op moeilijke dagen zijn zij de reden dat ik wél mijn bed uit kom en mijn best doe om er wat van te maken. Ik dank God elke dag dat ik moeder mag zijn van deze lieve meiden.

Count your blessings, name them one by one. Count your many blessings, see what God has done.

Liefs,

Alina