De afgelopen dagen ben ik helaas weer beland in dat donkere hoekje in mijn hoofd.
Staar ik weer recht in de ogen van dat monster. En wat het touw betreft; mijn grip wordt met de tijd echt wel losser, maar loslaten lukt me nog niet. Oude gewoontes slijten moeilijk.
Ik weet ook niet zo goed hoe ik daar weer terecht ben gekomen. Het is er stilletjes ingeslopen.
Maar hoe langer ik in dat hoekje blijf zitten, hoe groter dat hoekje wordt. En langzaam maar zeker mijn hele denken overneemt.
En het is elke dag ook weer anders. De ene dag kan ik prima uit dat hoekje kruipen, maar op sommige dagen kan ik soms amper mijn hoofd boven water houden en heb ik het gevoel dat mensen aan de kant stilletjes toekijken hoe ik verdrink.
Maar dat is ook niet helemaal eerlijk. Want wat als ik in mijn blinde paniek niet de reddingsboeien zie die mensen mij toewerpen?
Ik mij soms onbewust of bewust omdraai naar die diepe, lege zee omdat ik het ‘alleen’ moet doen?
En zitten we in een bepaald opzicht niet allemaal in hetzelfde schuitje?
Of nou ja, eigenlijk niét in het schuitje.
In het lied ‘Wasteland’ van Needtobreathe wordt gezongen;
All of these people I meet,
It seems like they're fine,
In some ways I hope that they're not
And their hearts are like mine.’
Ik vind het soms echt helpend om te weten dat ik niet de enige ben. Iedereen hoeft echt niet al zijn of haar vuile was buiten te hangen, maar een simpele ‘ik herken het, ik snap je.’ Is soms al zó fijn.
Heeft iedereen niet dat duistere hoekje in zijn of haar hoofd waar je zo’n last van kunt hebben en waarvan je absoluut niet wil dat anderen dat zien.
Zodra ik weer in dat donkere hoekje belandt, gaan mijn alarmbellen gaan gelijk weer af.
Code rood!
Code rood!
Terugtrekken!
Ik kom gelijk in de beweging. Wel de verkeerde beweging.
Want terugtrekken is nou juist datgene wat ik niet moet doen.
Ik ben dan geneigd om veel in bed te liggen, niet erover te praten en natuurlijk veel deprimerende muziek luisteren.
Helpend?
Absoluut niet.
Ik weet heel goed wat ik niet moet doen.
Maar wat dan wel?
Ik moet terug naar het licht.
Maar ik weet niet hoe.
In ieder geval mijn bed uit, Aankleden, eten. Actief! Dat scheelt al de helft.
En verder?
Terug naar Het Licht!
‘Verlicht mijn hart, dat duister is.’
‘U ziet mij. Verborgen in dat donkere hoekje.’
‘Trek mij uit die duisternis en verlicht mijn hart, zodat die duisternis geen enkele kans meer maakt.’
Liefs,
Alina
Reactie plaatsen
Reacties