‘je kan ook niks.’
‘Weet je wel zeker dat ze je aardig vinden?’
‘Je bent een aansteller.’
‘Jij kan beter niks zeggen.’
‘Hoe kan jij nou voor je gezin zorgen?’
Van buiten zie je het niet, maar van binnen is het soms één groot slagveld. Een strijd die in mijn hoofd plaatsvindt.
Er hoeft maar iets te gebeuren of gezegd te worden en automatisch gaat dan die zwarte bril weer op en de negatieve gedachten worden als kanonnen op mij afgevuurd.
Jaren therapie hebben mij geleerd om die negatieve gedachten te onderzoeken en uit te dagen. En hoewel ik dat best aardig onder de knie heb, sta ik daar voor mijn gevoel wel alleen. Alleen tegenover het geraas van mijn eigen denken en té weinig bescherming om mijzelf te verdedigen.
En als het mij dan toch lukt om die negatieve gedachten om te buigen en te verslaan, staat de volgende alweer klaar om aan te vallen. Het maakt mij zo moe.
Ik denk aan een lied van Mumford and sons waarin het volgende wordt gezongen:
‘Tame the ghosts in my head, that run wild and wish me dead.’
Overdreven?
Dat mag je best vinden, maar zo voelt het soms echt. Alsof ze erop uit zijn om mij onderuit te halen
Maar het zijn mijn gedachten en dus zou je zomaar kunnen zeggen dat ik er op uit bent om mijzelf onderuit halen.
En ik zou het wel tegen mezelf willen schreeuwen;
‘Zwijg!’
‘Alsjeblieft…’
Ik wil daar niet meer alleen staan. Ik kán daar niet meer alleen staan.
En middenin dat geraas in mijn hoofd zoek ik naar woorden en stamel ik zachtjes:
‘Oh God, U begrijpt van verre mijn gedachten. Bescherm mij voor mijzelf. Verander mijn gedachten.’
Want als Hij een storm op zee tot bedaren kan brengen, zou Hij dan niet de storm in mijn hoofd het zwijgen op kunnen leggen?
Liefs,
Alina
Reactie plaatsen
Reacties
Heel mooi❤❤
Zo eerlijk en zo mooi geschreven
Zo waar die onrust in je hoofd .
Maar ook zo waar dat Hij alleen die onrust kan weg nemen .❤