Vul mijn hart

Deze tekening heb ik een lange tijd geleden gemaakt. Ik keek er weer eens naar.

Op het moment dat ik dit maakte kon ik niet verwoorden hoe ik mij soms voelde.

Wanneer mensen mij vroegen wat ik precies voelde, kon ik dat nooit goed uitleggen.

Maar ik kon het op deze manier wel uitbeelden.

Leegte.

Iets had op dat moment mijn hart weten te bereiken en er leegte voor achtergelaten.

Ik moest mijn hart weer zoeken.

Maar dat was te moeilijk. In plaats daarvan ging ik de lege plek proberen te vullen.

Ik heb veel geprobeerd en soms dacht ik echt even dat het probleem was opgelost

Maar het waren nooit permanente oplossingen.

Ik heb uiteindelijk mijn hart weer teruggevonden. ‘Teruggevonden’ is misschien niet het juiste woord, want eigenlijk is mijn hart nooit weggeweest en waren het mijn ogen en mijn gedachten die door die inktzwarte bril mijn hart niet meer konden zien.

Nu ik er vandaag naar kijk, voel ik hoe mijn hart weer sneller gaat kloppen. Alsof het wil zeggen: ‘Rustig maar, ik zit er echt nog.’

En hoewel mijn hart nu weer zichtbaar is, voelt het niet altijd compleet.

Snap je wat ik bedoel?

Alsof ik iets mis, iets wat mij onrustig maakt. Iets wat mij pijn doet. Pijn die ik niet kan plaatsen.

Is het een ophoping van alles wat ik geen plek kan geven?

Of het gevecht om dingen buiten te houden die zich in mijn hart willen nestelen?

Een wreed verlangen naar iets wat er niet meer kan of mag zijn?

Ik ben er nog niet helemaal uit. Misschien doet het er ook niet zo toe. En misschien moet ik niet te lang blijven hangen in het ‘waarom’, maar mij meer actief inzetten hoe de leegte weer gevuld kan worden.

Ik kan niet in jouw hart kijken. Ik weet niet wat datgene is wat een gat in jouw hart heeft geslagen.

Ik weet wel hoe het voelt. En voor nu is het misschien genoeg om in ieder geval te erkennen dat we er allemaal last van hebben.

Of heb jij er soms geen last van?

‘Ik zal jullie een nieuw hart en een nieuwe geest geven, Ik zal je versteende hart uit je lichaam halen en er een levend hart voor in de plaats geven.’ Ezechiël 36:26

Ik hoef zelf mijn hart niet te vullen. Ik hoef mijn hart alleen maar te openen. Ik vind dat best moeilijk. Mijn verwonde hart is schuw geworden. Maar hoe kan ik dit liefdevolle aanbod afstaan? Deze liefde zal de kou uit mijn hart verdrijven. Mijn hart weer laten zingen. Dat betekent niet dat ik nooit meer verdrietig zal zijn. Verdriet mág er namelijk ook gewoon zijn. Ik weet wel dat leegte niet meer de overhand zal hebben.

‘Onrustig is ons hart, totdat het rust vindt in U.’

Liefs,

Alina