Laat dat touw los!

Ik wil je voorstellen aan mijn monster. Het is misschien nog wat vroeg, we kennen elkaar immers nog maar net. Toch wil ik dit delen. Mijn monster heet chronische depressie. Mijn monster is groot, eng en sterk en hij maakt mij vreselijk bang.

Ik heb eens een gesprek met iemand gehad en tijdens dit gesprek liet diegene mij iets zien. Ik heb dit geprobeerd te illustreren ter verduidelijking. Diegene liet mij een beeld zien. Het beeld van een kloof. Aan de ene kant sta ik. Aan de andere kant mijn monster. Het enige wat ons verbindt is een touw. Beide houden we dit touw vast. Beide trekken we aan het touw. Ik trek met al mijn kracht, hopend dat ik dat monster voor eens en altijd de afgrond in zal trekken. Of trek ik omdat ik zo vreselijk bang ben dat ik degene zal zijn die in de afgrond stort?

Mijn monster trekt ook aan het touw. Niet de hele dag door. Soms zelfs een dag niet. Maar als hij begint met trekken gaat dat met zoveel kracht dat als ik niet terug trek, ik de afgrond in zal storten. Eén ding weet ik wel, dat ik het niet kan winnen.

Ik verbruik zoveel energie met dat touwtrekken en wat levert het mij op? Helemaal niets. Sterker nog, door mijn focus op dat monster vergeet ik achterom te kijken. Daar staat mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden, mijn hobby’s. Misschien sta jij daar wel. Maar ik zie het niet, want ik kan dat touw niet loslaten.

Waarom laat je dat touw niet gewoon los? denk je misschien wel. Ik was ook tot die gedachte gekomen. Het klinkt zo simpel en zo logisch. Maar alles in mij schreeuwt dat ik dat touw niet mag loslaten. Niet kán loslaten. Ik denk dat het angst is. Angst dat het monster op één of andere manier toch bij mij kan komen. Dat ik dat monster wordt. In zekere zin geeft het vasthouden van dat touw mij een gevoel van controle.

Lang heb ik staan staren naar dit beeld. Ik zocht God. Ik hoopte God te vinden als degene die boven dit beeld staat en degene die, met eerbied gesproken, dat monster met één rotschop de afgrond in zou werken. Weg monster!

Maar ergens wist ik dat God een andere plek heeft in dit verhaal. Ook God staat achter mij. Mijn focus op dat monster ontneemt mij de focus op God en alle andere mooie dingen die vlak achter mij staan. Deze ontdekking deed zeer.

Ik wil zo graag loslaten en hoewel ik er nog niet achter ben hoe ik dat moet doen, denk ik dat er iets heel waardevols zit in acceptatie.

Accepteren is het loslaten van je verzet.

Mijn monster gaat niet meer weg, die van jou misschien ook wel niet. Maar hij staat aan de andere kant van de kloof. Hij kan er niet bij. Hij kan grommen, hij kan brullen en wat kan dat angstaanjagend zijn. Je kunt hem bijna voelen. Maar hij kan niet bij je.

En naarmate de grip op dat touw steeds losser wordt, ik de striemen die in mijn handen staan zie vervagen, kan ik mij omdraaien. Voorzichtig. Stukje bij beetje. En dan zie ik alles wat er wél toe doet. Alles wat mij gelukkig maakt.

Ik zou zo graag willen afsluiten met de oplossing. Dé manier om het touw los te laten.

Die heb ik niet.

Maar ik heb wel iets anders.

Ik heb Psalm 37: 5

‘Vertrouw uw weg aan de Heere toe en vertrouw op Hem. Hij zal het doen.’

Het is mijn verantwoordelijkheid om dat touw los te laten. Godzijdank hoef ik het niet alleen te doen.

Liefs,

Alina