Zo'n dag

Je hebt wel eens dagen dat het gewoon echt niet lukt. Dagen dat zodra je, je ogen opent je al weet dat het weer zo’n dag gaat worden. Zo’n dag waarbij je constant over drempels moet gaan. Dingen die normaal helemaal geen drempels zijn. Maar op deze dagen wel. En wat kunnen ze hoog zijn!

Ik heb regelmatig zo’n dag. En hoewel ik mij ervan bewust ben dat deze dagen om een actieve houding vraagt, heeft de passiviteit de overhand. In zekere zin heeft mijn passiviteit wel een actieve houding. Volg je me nog?

Lamgeslagen lig ik in bed. Ik kan de zwaarte van mijn hart letterlijk voelen. Ik moet de eerste drempels over. Opstaan, aankleden en ontbijten. Dat x3 want de kinderen moeten om kwart over 8 klaar zijn. Ik sleep mezelf uit bed. Normaal gaat dit vanzelf. Vandaag even niet.

Naarmate de dag verstrijkt en elke drempel mij steeds meer uitput, schieten mijn gedachten alle kanten op. Leg ik zelf deze drempels niet aan? Snel wals ik over deze vraag heen, want ik moet gaan koken.

Het lukt niet meer. En ik kan mijn tranen niet meer bedwingen. Tranen van onmacht. Tranen van frustratie. Waarom lukt dit mij niet? En terwijl de tafel maar half is gedekt, de groenten overkoken en het vlees aanbrandt, klinkt het uit de mond van mijn 4-jarige. ‘Eens zal er vrede zijn, eens droogt God elke traan.’

Weer lamgeslagen. Maar nu anders.

De zwaarte van mijn hart moet plaats maken voor verwondering.

‘Vrede’

Vrede in de wereld. Maar laten we klein beginnen.

Vrede in mijn hart.

Vrede in jouw hart.

Deze dag is weer voorbij. Er zullen ongetwijfeld nog meer van deze dagen komen. Maar ik ben er van overtuigd dat als ik bid om die vrede, dit de wals zal zijn die mijn drempels zullen platwalsen.

‘Ik laat jullie vrede na; Mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.’

Johannes 14:27