Lief, eenzaam meisje

Ik krijg de laatste tijd veel te horen dat mensen het dapper vinden dat ik zo open ben over mijn depressie. Super tof om te horen natuurlijk want dit was 10 jaar geleden namelijk heel anders. Die openheid is pas een ontwikkeling van de laatste tijd.

Ik denk terug aan dat meisje van 14. Dat meisje dat stiekem door de gangen van haar school sloop. Bang dat haar klasgenootjes haar zouden zien. Bang dat ze zouden zien dat ze op weg was naar de schoolmaatschappelijk werkster. Bang dat zou door zouden hebben dat ze daar elke week heen moest. Bang dat ze zouden zien dat ze daar had zitten huilen en er daardoor alles aan deed om haar tranen weg te vegen en weer een lach op haar gezicht te poetsen zodat niemand zou zien hoe ze zich écht voelde. Dat ze langzaam de grond onder haar voeten voelde wegzakken.
Altijd weer verzon ze smoesjes waarom ze eerder weg moest of waarom ze niet mee kon doen.

Dàt meisje was ik ook. Ben ik in zekere zin nog steeds.

Voor een lange tijd heb ik mij vreselijk geschaamd voor mijn depressie. Schaamde ik mij voor mijn somberheid en het feit dat ik daarvoor naar een psycholoog moest. Er waren dan ook maar weinig mensen die dit wisten.

En waarom schaamde ik me?
Was het omdat ik bang was dat ze me zouden uitlachen? Bang dat ze zouden vragen waarom ik me zo rot voelde en ik eigenlijk niet zo goed kon zeggen waarom? Bang dat wanneer mensen het wisten het nog echter zou worden? Bang om toe te moeten geven dat ik het niet alleen kon? Ik denk dat het allemaal heeft meegespeeld. Maar uiteindelijk had ik alleen mezelf ermee, want mijn schaamte zorgde ervoor dat ik ontzettend eenzaam was en ik het idee had dat ik er alleen voor stond.

Het vergt dan ook veel moed om toe te geven dat je het niet zelf meer kan oplossen. Want zeg nou zelf, dat krenkt toch je trots?
Maar toegeven dat je het niet alleen kunt en hulp nodig hebt, is ook een verademing. Want je hoeft niet meer alleen te vechten. En het is natuurlijk echt niet zo dat een psycholoog wel alles wel even oplost. Integendeel, dan begint het echte werk. Zelfreflectie, gedachten corrigeren en met 180 graden je koers omdraaien. Dat is gewoon keihard knokken.

Gelukkig zit ik nu op een punt dat ik zonder schaamte kan praten over mijn depressie. (Dit hadden jullie vast wel in de gaten;)) En geloof me, ik schreeuw het ook echt niet van de daken want er zijn zat dingen die echt niet deel. Maar ik zou zo graag willen dat praten over depressie niet meer valt onder de categorie ‘enge onderwerpen die beter kunnen mijden.’

Want dan had dat 14-jarige meisje van toen zich een stuk minder eenzaam gevoeld. Ik word ook oprecht verdrietig als ik aan haar terugdenk. Lief meisje, wat doet het mij zeer dat jij het idee had dat jouw ziekte er niet mocht zijn. Dat jij je moest schamen voor iets waar je niets aan kon doen. Dat jij elke avond huilend bad of je alsjeblieft niet meer wakker hoefde te worden. Soms is het maar goed dat God niet elk gebed verhoord.

Ik weet dat ik mijn eentje geen taboe kan doorbreken, maar als iedereen dat denkt verandert er nooit iets. En ik hoop dat er ooit echt verandering zal plaatsvinden zodat er geen meisjes (en natuurlijk jongens) van 14 meer hoeven zijn die zich schamen voor een geestelijke ziekte.

Liefs,

Alina